تا توافق صلح میان‌افغانی، امریکا در افغانستان بماند
نویسنده: مدیحه افضل
منبع: بروکینز
ترجمه و تلخیص: سیدطاهر مجاب – خبرگزاری دید
هفتم اکتوبر، نوزدهمین سالگرد شروع جنگ ایالات متحده در افغانستان بود. جای شک نیست که بهای این جنگ برای امریکا و مردم افغانستان سنگین بوده است، و وقت آن است که خارج شویم. همچنین روشن است که تنها راه بیرون شدن صلح است؛ صلحی که با دو توافق صلح صورت می‌گیرد: یک توافق بین ایالات متحده و گروه طالبان که در ماه فبروری امضا شد و دیگر، توافق بین حکومت افغانستان و طالبان که در حال حاضر در دوحه جریان دارد.
سیاست واشنگتن نسبت به افغانستان بیشتر شامل دو بخش عمده می‌شود. گزینه اول این است که برای تضمین حقوق بشر یا دموکراسی در افغانستان، ما باید تا مدت نامعین در این کشور حضور داشته باشیم و نسل دیگری را برای نبرد در این جنگ غیرقابل برد آماده کنیم. اما این استدلال می‌افزاید که در واقع ما هیچ مسئولیتی برای تضمین این ارزش‌ها و اصول در افغانستان با حضور نظامی نداریم.
گزینه دوم، این استدلال است که ما باید از توافق ایالات متحده-طالبان پیروی کنیم و تمام نیروها را تا ماه می سال ۲۰۲۱ از افغانستان خارج کنیم. البته، همان‌طور که توافق‌نامه ۲۹ فبروری دیکته می‌کند، تا زمانی که تعهدات ضد تروریزم برآورده گردد.
اما این، انتخاب درستی نیست. گزینه سوم باقی می‌ماند: این که تا دستیابی مذاکرات میان‌افغانی به یک توافق صلح، ایالات متحده در افغانستان بماند و خروج تمام نیروهای خود را مبتنی بر دستیابی به این توافق کند. این بدین معنی نیست که برای همیشه در این کشور حضور داشته باشد.
حضور سربازان امریکایی تا حصول توافق صلح میان‌افغانی بهترین امید برای دستیابی به نتیجه مطلوب هم برای مردم افغانستان و هم برای امریکایی‌ها خواهد بود.
برخی ممکن است چنین استدلال کنند که باقی ماندن فراتر از ماه می سال ۲۰۲۱ نقض توافق‌نامه ۲۹ فبروری بین واشنگتن و طالبان است. اما تأخیر در آغاز گفت‌وگوهای صلح میان‌افغانی – که ماه‌ها پس تاریخ مشخص شده، شروع شد – و ادامه روابط طالبان با القاعده هم اکنون این توافق‌نامه را نقض کرده است.
من روی این استدلال که ایالات متحده باید برای مدتی در افغانستان بماند، زیاد تلاش کردم؛ چون این امر اغلب به عنوان تأیید تداوم جنگ تلقی می‌شود. علاوه بر این، نیروهای امریکایی پس از توافق‌نامه ماه فبروری سال جاری، هیچ تلفات نداشته است. اما ترک این کشور در حال حاضر به منزلۀ ترک مسابقه‌ای است که خط پایانی به نظر می‌رسد. خروج عجولانه، دعوت به چرخۀ جدیدی از خشونت‌ها و جنگ داخلی است.
پاکستان، همسایه افغانستان نیز بر این باور است که جامعه بین‌المللی نباید به صورت عجولانه از این کشور خارج شود. عمران خان، نخست‌وزیر پاکستان به تازگی گفته است که خروج نیروهای خارجی از افغانستان باید مسئولانه باشد.
استدلال ماندن در افغانستان تا دستیابی مذاکرات میان‌افغانی به یک توافق صلح، نه دیدگاه غیرواقعی برای ترویج حقوق بشر و دموکراسی است، نه از پروژۀ ملت‌سازی پشتیبانی می‌کند و نه هم تمایل برای جنگ بی‌پایان دارد. ما امروز انتخاب سیاستی را در دست داریم که می‌تواند نتیجه بهتری هم برای امریکا و هم برای مردم افغانستان به ارمغان آورد. کسانی که تصمیمات سیاسی را در افغانستان در نظر می‌گیرند، باید سخنان پوچ مبارزات انتخاباتی را نادیده بگیرند – مانند سخنان رییس جمهور ترامپ – و تصمیم بگیرند که برخی نیروها را در این کشور نگه می‌دارند تا مردم افغانستان در مورد آینده کشورشان به توافق برسند.
