چرا قیمت صلح مشخص نیست؟

مناطق امن در سراسر افغانستان وجود دارد و در حال گسترش است. آخرین آن‌ها را می‌توان «دهنه غوری» در ولایت بغلان، «کوهستانات» در ولایت سرپل و «درزاب و قوش‌تپه» در ولایت جوزجان دانست که مخالفان مسلح به صورت پایگاه‌های اساسی از آن استفاده می‌کنند.

اشرف غنی رییس حکومت وحدت ملی که در کنفرانس ارائه دستاورد‌های افغانستان از نشست سران ناتو در کابل سخن می‌گفت، تاکید کرد قیمت صلح مشخص نیست.
او همچنان تصریح کرد که جنگ افغانستان با اعمال زور ختم نمی‌شود و باید جنبه‌های دینی و فرهنگی آن نیز در نظر گرفته شود.
این دقیق‌ترین شناختی است که تا کنون آقای غنی از جنگ افغانستان به زبان آورده است. طالبان قبل از این‌که با تفنگ مسلح باشند، به افکاری مسلح هستند که آن‌ها را تشویق به برداشتن تفنگ می‌کند( تفسیر، تاویل یا هرمنوتیک خاصی از نصوص دینی که می‌توان روی آن ایدئولوژی دینی نام نهاد).
گروه طالبان پیش از آن‌که یک گروه مسلح باشد، دارای یک دایره فکری – اعتقادی است.
اما آقای غنی با تمام این شناخت، راهی را که باید برود نمی‌رود؛ نشست صلح افغانستان در جده عربستان سعودی مثال خوبی از سیاست‌ اشتباه صلح‌جوی آقای غنی است.
با توجه به گذشته فعالیت‌های عربستان، چه در دوران جهاد و چه در سال های اخیر، عملاً دیده شده است که عربستان پوتانسیلی برای به وجود آوردن صلح در افغانستان ندارد. در سال‌های گذشته فتواهای بسیاری از مفتی‌های عربستان در مورد تروریزم داشتیم، اما کوچک‌ترین نتیجه‌ای نداشت زیرا متوقف شدن جنگ در افغانستان با صادر کردن فتوا انجام نمی‌گیرد، بلکه صداقت در گفتار و کردار باید یکی باشد. سیاست پاکستان و عربستان شباهت‌های بسیاری با یک‌دیگر دارد، این دو کشور هرگز به آن‌چه در قبال افغانستان می‌گویند عمل نمی‌کنند.
آقای غنی همان نگاه خوش‌بینانه‌ای را نسبت به عربستان دارد که آقای کرزی در زمان خود نسبت به پاکستان داشت.
پیروی از این سیاست خوش‌بینانه چیزی به ارمغان نخواهد آورد، جز ادامه جنگ در کشور.
و اما مسئله «زور» که آقای غنی آن را جنبه دیگر جنگ در افغانستان دانسته است نیز جدی گرفته نمی‌شود.
بارها گفته شده که اراده سیاسی برای مقابله با مخالفان مسلح وجود ندارد و این موضوع، نظامیان کشور را در سردرگمی قرار داده است.
عدم اراده سیاسی بهای زیادی دارد؛ زیرا حکومت آقای غنی یا از روی بی‌برنامگی یا هم عمداً برنامه‌ خاصی برای مقابله با مخالفان مسلح ندارد و عملاً مناطق امن طالبان از سوی حکومت نادیده گرفته می‌شود.
این مناطق امن در سراسر افغانستان وجود دارد و در حال گسترش است. آخرین آن‌ها را می‌توان «دهنه غوری» در ولایت بغلان، «کوهستانات» در ولایت سرپل و «درزاب و قوش‌تپه» در ولایت جوزجان دانست که مخالفان مسلح به صورت پایگاه‌های اساسی از آن استفاده می‌کنند و از این مناطق برای نیروهای خود در دیگر ولسوالی‌ها نیروی کمکی می‌فرستند و دولت نیز هرگز عملیات جدی در این مناطق امن انجام نمی‌دهد.
اکنون اگر به حرف اول آقای غنی باز گردیم که «قیمت صلح مشخص نیست»، باید گفت تا زمانی که یک برنامه مشخص برای جنگ و صلح توسط حکومت روی دست گرفته نشود، این قیمت صلح نه بلکه قیمت زمان تداوم جنگ است که مشخص نیست و تداوم این جنگ هر روز از ما قربانی می‌گیرد و چه قیمتی برای صلح بیشتر از هزاران کشته و زخمی است. پس باید گفت قیمت صلح، داشتن یک برنامه همه‌جانبه است در غیر این صورت صلح چنان که رییس جمهور خود گفته است قیمت مشخصی نخواهد داشت و تنها اسم رمزی برای ادامه جنگ در افغانستان خواهد بود.
مهدی سرباز- خبرگزاری دید