مرگ با پهپاد؛ میراث شوم امریکا در افغانستان

ما برای آن‌ها همانند مورچه هستیم. قاتلان باید محاکمه شوند. اگر این کار اتفاق نیفتد، واضح است که جهان غرب به مردمی که در افغانستان می‌کشند، هیچ اهمیت نمی‌دهند.

ترجمه و تلخیص: سیدطاهر مجاب – خبرگزاری دید
شهروندان عادی افغانستان می‌گویند این امر چندین بار برای آنها اتفاق افتاده و هرگز در بیرون از افغانستان خبر ساز نشده است. ماه نوامبر گذشته یک پهپاد امریکایی گروهی از روستاییان را در منطقه کوهستانی افغانستان در ولایت پکتیا هدف قرار داد و هفت تن از آنها را کشت. پکتیا از دیر زمان پناهگاه ملیشه‌های طالبان بوده، اما باشندگان محلی می‌گویند که تمام قربانیان افراد ملکی بودند، به شمول سه زن و یک کودک. آن‌ها به مناطق دور رفته بودند تا از گله خود نگهداری کرده و چوب جمع آوری کنند. ناگهان، کشته شدند.
محمد انور باشنده ولسوالی زازی آریوب می‌گوید: «هیچ کس نمی‌خواهد به ما گوش کند. من شک دارم که روزی قاتلان با عدالت رو به رو شوند. خداوند تنها امید ما است». عاملانی که او در مورد آن‌ها صحبت می‌کند، در یکی از پایگاه‌های نظامی امریکا – جایی که اوپراتوران پهپادها کار می‌کنند – نشسته‌اند.
به گفته انور، برخی از خانواده‌ها نان آور شان را از دست داده‌اند؛ چنانچه همیشه بعد از چنین حملاتی اتفاق می‌افتد. او می‌گوید: آن‌ها ناامید هستند. آینده آنها بسیار مبهم است».
و اکنون بیش از هر زمانی آینده آنها در ابهام قرار دارد، حتی بعد از ۱۸ سال و نیم جنگ. توافقنامه جدید امضاشده بین امریکا و طالبان شامل ضمیمه‌های پنهانی می‌شود که بر اساس گزارش‌ها، به طالبان اطلاعات می‌دهد تا از حملات در جریان خروج نیروهای امریکایی جلوگیری کنند. اما حکومت ملی افغانستان و مقامات آن از این توافقنامه خارج ماندند – گرچه این توافق خواستار گفت‌وگو بین جناح‌های مختلف افغانستان است – و حتی بیشتر از آن، شهروندان عادی افغانستان که هیچ گونه دسترسی به عدالت ندارند و نمی‌دانند که آیا حملات از طریق پهپادها کاهش خواهد یافت.
اسلام خان یکی از باشندگان ولایت پکتیا می‌گوید: «ما برای آن‌ها همانند مورچه هستیم. قاتلان باید محاکمه شوند. اگر این کار اتفاق نیفتد، واضح است که جهان غرب به مردم افغانستان که می‌کشند، هیچ اهمیتی نمی‌دهند».
به گفته «لیسا لینگ»، تکنسین سابق نظامیان امریکایی در افغانستان، تلفات افراد ملکی ناشی از حملات پهپادی باید مورد تحقیق قرار گیرد و جرایم جنگی قلمداد شود.
وی می‌گوید: «من فکر می‌کنم هر حمله‌ای که رهبران آن جامعه فریاد می‌زنند و به ما می‌گویند که افراد ملکی را می‌کشیم، باید به گونه کامل از سوی دادگاه بین‌المللی کیفری مورد پیگرد قرار گیرد و جامعه بین‌الملل باید به آن گوش کند.
لینگ خیلی منتقد حملات پهپادی است، بر این باور است که «این نوع جنگ از بسیاری جهات غلط است و ایالات متحده نمی‌تواند با تروریزم از طریق تروریزم مبارزه کند».
نه نظامیان امریکایی و نه سی آی ای حاضر به ابراز نظر در این مورد نشدند. اما هر دو به طور معمول حمله‌های پهپادی را «حملات دقیق» توصیف می‌کنند که «شبه نظامیان مظنون» یا «تروریستان» را می‌کشد و تحقیقات واقعی زمینی به ندرت پس از آن انجام می‌شود.
طبق ارزیابی اخیر از ۲۲۸ تحقیقات مقامات نظامی امریکا که بین سال های ۲۰۰۲ و ۲۰۱۵ در افغانستان، عراق و سوریه انجام شد، اکثر تحقیقات در مورد واقعات تلفات افراد ملکی حتی شامل یک بررسی از نزدیک نبوده است.
به رغم آتش‌بس امریکا و طالبان، باشندگان ولسوالی زازی آریوب هنوز هم هراس دارند و می‌گویند که آن ها از سوی پهپادهای امریکا سال ها شکار شدند و سرنوشت شان اغلب از جانب نظامیان امریکایی و حکومت در کابل نادیده گرفته شده است.
در بخش احتمال جرایم جنگی ایالات متحده، دادگاه کیفری بین‌المللی بر اتهامات شکنجه سی آی ای و برخی موارد ناپدید شدن اجباری و کشتار فراقانونی تمرکز دارد.
در جهان، افغانستان کشوری است که بیشتر مورد بمباردمان پهپادها قرار گرفته است. از زمانی که وزارت دفاع شروع به ثبت پرتاب بمب‌ها از سال ۲۰۰۶ کرده است، ایالات متحده بیشترین بمب ها را در سال ۲۰۱۹ در افغانستان پرتاب کرده است. طبق آمار جدید که توسط نظامیان امریکایی منتشر شده، دست کم ۷ هزار و ۴۲۳ بمب در سال ۲۰۱۹ در این کشور انداخته شده است. به طور اوسط ۲۰ بمب در روز.
طبق سروی تازه که جنگ پهپادی امریکا را در سراسر جهان بررسی کرده است، ایالات متحده دست کم ۶ هزار و ۸۲۵ حمله را از طریق پهپاد در سال ۲۰۱۹ در افغانستان انجام داده است.