انتظار برای صلح در خط مقدم جنگ!

نسل جوان سربازان افغانستان، زخم‌های فزیکی و روانی این جنگ را با خود یدک می‌کشند. بسیاری آن‌ها زمانی که ایالات متحده در اکتوبر سال ۲۰۰۱ افغانستان را اشغال کرد، کودکانی بیش نبودند

ترجمه و تلخیص سیدطاهر مجاب – خبرگزاری دید
در اواخر ماه نوامبر سال ۲۰۱۹ در نهر سراج- ولسوالی در ولایت هلمند، احمد صبوری ۳۶ ساله پولیس مرزی افغانستان یونیفورم خود را با پتوی پشمی سنگین پوشاند. هلمند در زمستان گرم است، اما غروب ها سرد می‌شود. ۲۰ روز پیش، صبوری و افرادش در کنار پولیس محلی این ولسوالی را از چنگ ملیشه‌های محلی طالبان پس گرفت. طالبان اغلب با تیراندازی به پوسته آن‌ها، ایجاد مزاحمت می‌کنند.
با وجود که نیروی پولیس مرزی افغانستان با کمبود نیرو مواجه است، طالبان حملات اخیر خود را بالای پولیس محلی متمرکز کرده‌اند. پولیس محلی از آموزش و تجهیزات کم تری برخوردار است و از این لحاظ اهداف ساده‌ای است.
صبوری با بیان این که این جنگ راه حل نظامی طولانی مدت ندارد، می‌گوید: «افغانستان خسته است». احساسی که بسیاری مردم افغانستان، سربازان و غیر نظامیان دارند. وی می‌گوید تنها یک راه حل سیاسی می‌تواند تغییر دایمی برای افغانستان به ارمغان آورد.
در ماه سپتمبر، مذاکرات صلح بین ایالات متحده و طالبان برای ختم جنگ ۱۸ ساله با شکست مواجه شد. صبوری می‌گوید: «طالبان در این منطقه از ما می‌ترسند و ما اعتبار جنگی خوبی در اینجا داریم. ما افراد خوب، سلاح خوب داریم و مردم در قریه از ما حمایت می‌کنند. اما اگر سیاسیون نتوانند مسائل کلانتر را در کشورمان حل و فصل کنند، هیچ پایانی برای این جنگ نخواهد بود».
از آن زمان به بعد، امیدهای افغانستان برای صلح به نظر می‌رسد به واقعیت نزدیک تر می‌شود. در ماه فبروری، ایالات متحده و طالبان روی کاهش خشونت‌ها به مدت ۷ روز موافقت کردند. گرچه دست کم ۲۲ سرباز و ۱۴ غیرنظامی کشته شدند – این دوره به عنوان یک موفقیت مورد ستایش قرار گرفت. در ۲۹ فبروری، زلمی خلیلزاد نماینده خاص امریکا در امور صلح افغانستان و ملا برادر معاون سیاسی گروه طالبان توافقنامه صلح را امضا کردند – یک گام تاریخی.
با این حال، طالبان حملات را علیه نیروهای امنیتی شدت بخشیدند. دو روز پس از اعلام این توافق، بیش از ۴۰ سرباز حکومت در حملات طالبان کشته شدند. در ۱۹ ماه مارچ، اسدالله خالد سرپرست وزیر دفاع اعلان کرد که به نیروهای امنیتی دستور داده تا موضع دفاعی خود را از سر گیرند. خشونت‌ها ادامه می‌یابد. در ۲۹ ماه مارچ، طالبان دست کم ۲۷ سرباز را در سراسر کشور می‌کشند.
اشرف غنی رییس جمهور فعلی در ماه فبروری برنده انتخابات اعلام شد. عبدالله عبدالله رقیب اصلی وی مراسم تحلیف وی را نپذیرفت. شکاف در سطح بالای حکومت دورنمای صلح بین حکومت افغانستان و طالبان را با ابهامات رو به رو کرده است، مگر این که اجماعی روی تقسیم قدرت به دست آید.
نسل جوان سربازان افغانستان، زخم‌های فزیکی و روانی این جنگ را با خود یدک می‌کشند. بسیاری آن‌ها زمانی که ایالات متحده در اکتوبر سال ۲۰۰۱ افغانستان را اشغال کرد، کودکانی بیش نبودند.
عبیدالله پروانی ۲۱ ساله در سال ۲۰۱۶ همراه با دیگر بچه‌های قریه شان در ولسوالی پغمان به ارتش ملی پیوست. او می‌گوید: «اکنون از آن زمان خیلی می‌گذرد. فکر نمی‌کنم هیچ یک از ما می‌دانستیم که واقعاً برای چه، ثبت نام می‌کنیم یا چه چیزی را تجربه خواهیم کرد».
دو ماه پیش، یکی از اعضای واحد او هنگام گشت زنی توسط ماین کنار جاده‌ای کشته شد. وی می‌گوید: «من دوستان خوب زیادی را از دست دادم. البته، ما باید به گشت زنی خود ادامه دهیم اما فکرش را هم نمی‌توانم که مرگ او چقدر بالای من تأثیر گذاشت».
به رغم توافق طالبان و امریکا، وضعیت امنیتی افغانستان همچنان بی‌ثبات است. اما مردم افغانستان دست کم یک بار توقف جنگ را تجربه کرده‌اند. در ماه جون سال ۲۰۱۸، توافق روی آتش‌بس کوتاه مدت و تاریخی بین حکومت افغانستان و طالبان، روزنه‌ای از صلح بود. در جریان رخصتی‌های عید فطر، هر دو جانب سلاح‌های خود را در سراسر این کشور به زمین گذاشتند.
صبوری می‌گوید: «ما قبلاً دیدیم وقتی دو طرف توافق می‌کنند سلاح‌های خود را به زمین بگذارند، چی اتفاقی می‌افتد. در جریان آن سه روز، ما مزه صلح را چشیدیم، اما طالبان دوباره به جنگ روی آوردند، بنابر این ما نیز چنین کردیم».
صبوری اعتراف می‌کند که تنها فشار نظامی، جنگ فعلی را خاتمه نخواهد داد یا روند جنگ و مردن را در هر دو سو آهسته نمی‌سازد.
وی افزود: «اگر طالبان به جنگ ادامه دهند، ما نیز ادامه خواهیم داد. اما ما در گذشته دیدیم که مشکلات این کشور نمی‌تواند توسط سربازان حل گردد. سیاسیون تنها کسانی هستند که می‌توانند این جنگ را خاتمه دهند».