فهرست نارضایتی‌ها از حکومت طا-لبان در حال افزایش است و با در نظر گرفتن شرایط ناامن اقتصادی که این کشور در آن قرار دارد، حاکمان جدید در افغانستان باید در سیاست‌های خود تجدید نظر کنند
یک بار دیگر، طا-لبان تمایلی به پایبندی به حقوق اولیه بشر یا احترام به حقوق زنان از خود نشان نداده‌اند. فرمان اخیر حکومت طا-لبان حاوی دستور هبت‌الله آخوند‌زاده رهبر عالی آن‌ها است مبنی بر اینکه همه زنان باید چادری بپوشند، زیرا «چادری احترام دارد و لباس سنتی زنان در افغانستان» است. واضح است که به نظر می‌رسد طا-لبان از گرفتن قدرت در دهه ۱۹۹۰ چیز زیادی یاد نگرفته‌اند. سیاست‌های آن‌ها در زمان متوقف مانده است، به ویژه در مورد محدویدت سفر زنان. محدودیت‌های جدید حتی شدیدتر از محدودیت‌های حکومت قبلی آن‌ها به نظر می‌رسد. چنین معلوم می‌شود که حکومت طا-لبان عجله دارد تا همه اثرات حضور زنان را در جامعه به جز کارهای خانه پاک کند. با وجود جنگ و خشونت، نسل جدید یا زنان شهری افغان در ۲۰ سال گذشته شاهد آزادی نسبی بودند. از زمان تسلط طا-لبان در اگست ۲۰۲۱، هرچند جنگ علیه قدرت‌های خارجی پایان یافت، اما بدن زنان افغان بار دیگر موضوع رقابت ایدئولوژیک و فرهنگی است – این بار به گونه‌ای که آن‌ها را بیشتر حذف می‌کند.
ما قبلاً دیدیم که چگونه دختران افغان از آموزش در مکتب در دوره لیسه باز ماندند، چه رسد به اینکه در مورد دانشگاه صحبت کنیم. در حالی که اکثر زنان در افغانستان به اندازه کافی پوشش خوبی دارند، اما این امر هنوز برای حکومت طا-لبان کافی نیست. آن‌ها حجاب کامل‌تری ترجیح می‌دهند. برخی زنان مخالفت‌های خود را در این کشور ابراز کردند، اما این محدودیت‌ها احتمالاً عواقب بدی به همراه خواهد داشت.
مردم افغانستان به ویژه زنان در چهار دهه گذشته رنج زیادی را متحمل شده‌اند. چنین دستوراتی از سوی طا-لبان تأثیر مخربی بر جامعه افغانستان خواهد گذاشت. با میل حذف همه زنان باید مقابله شود. نصف یک جمعیت را نمی‌توان از زندگی پاک کرد. فهرست نارضایتی‌ها از حکومت طا-لبان در حال افزایش است و با در نظر گرفتن شرایط ناامن اقتصادی که این کشور در آن قرار دارد، حاکمان جدید در افغانستان باید در سیاست‌های خود تجدید نظر کنند.
به نظر می‌رسد که هشدارهای غرب مبنی بر اینکه حساب‌های مسدود شده افغان‌ها تنها در صورتی آزاد خواهند شد که از زنان محافظت شود و از حق آموزش برخوردار باشند، نادیده گرفته شده است. جامعه بین‌المللی باید با درایت به این موضوع رسیدگی کند. این امر شامل پاکستان نیز می‌شود که دولت گذشته آشکارا از تسلط طا-لبان استقبال کرده بود. حساس بودن به هنجارهای فرهنگی به معنای چشم‌پوشی از نقض حقوق اولیه نیست. جهان باید به خاطر مردم افغانستان، اختلافات فرهنگی یا سیاسی با طا-لبان را کنار بگذارد و حداقل از طریق سازمان ملل متحد پیشنهاد همکاری دهد. همچنین باید اطمینان حاصل شود که طا-لبان حداقل به برخی شرایط حقوق بشری پایبند می‌مانند.
