واشنگتن و کابل باید تمام اقدامات نظامی را متوقف کنند تا طالبان مجبور به توقف خشونت شوند. واشنگتن باید از روابط صمیمانه خود با اسلام‌آباد و ریاض استفاده کند تا این دو کشور تأثیرگذار بر طالبان، بالای این گروه فشار آورند.
ترجمه و تلخیص: سیدطاهر مجاب – خبرگزاری دید
در ۲۳ ماه می، طالبان آتش‌بس سه روزه را همزمان با عید فطر اعلان کردند. حکومت افغانستان فوراً قصد خود را برای جبران اعلام کرد. این آتش‌بس آرامی کوتاهی را به خشونت‌های بی‌امان و بی‌رحمانه در این کشور به ارمغان آورد.
حمله وحشیانه ۱۲ می بر بخش زایشگاه در کابل گسست رو به رشدی را در روابط افغانستان و امریکا نشان داد.
فهمیدن چنین گسستی در روابط دو کشور بسیار آسان است. دولت امریکا به طرز بدی می‌خواهد افغانستان روند صلحی را شروع کند که توافق‌نامه امریکا و طالبان – که سه ماه پیش به امضا رسید – عملی شود. عجله واشنگتن دو عامل دارد. یکی تمایل آن کشور برای اطمینان از اینکه افغانستان این فرصت عالی را برای ختم ۱۹ سال جنگ از دست ندهد. عامل دیگر سیاست ایالات متحده است.
رابرت او برایان مشاور امنیت ملی امریکا در واکنش به حمله بر شفاخانه در کابل، به گونه واضح تفکر واشنگتن را بیان کرد: «اکنون وقت آن است که مردم افغانستان با هم یکجا شده و وارد روند صلح معنادار شوند و برای امریکا وقت آمدن به خانه است».
این پیام در حالی بدون حساسیت نسبت به آنچه در این کشور اتفاق می‌افتد، مطرح می‌شود که این کشور شرایط خوبی برای نشستن با این بازی‌گران خشونت طلب ندارد؛ چنانچه شبه‌نظامیان به خشونت‌های خود – به شمول حمله بر دو مسجد در ۱۹ ماه می – ادامه می‌دهند. چیزی که از زمان امضای توافق صلح امریکا و طالبان افزایش یافته است.
این توافق – پس از ماه‌ها گفت‌وگو که کابل از آن خارج بود – طالبان را مجبور به کاهش خشونت نمی‌سازد.
خطر بحران دیپلماسی واقعی است، از این رو، دیپلماسی حساسی را که واشنگتن باید برای کمک به کابل جهت هدایت در روند صلح اتخاذ کند، به خطر می‌اندازد.
با این حال، آتش‌بس عید ثبات را در روابط امریکا و افغانستان احیا کرد. تلافی کابل از آتش‌بس یکجانبه طالبان ثابت می‌کند آماده ترک میدان نبرد تحت شرایط درست است.
برای این منظور، وقت آن است که واشنگتن و کابل دادگاه مطبوعاتی تمام عیار را برای مجبور کردن شورشیان جهت توافق بر سر آتش‌بس یا کاهش خشونت‌ها دایر کند.
واشنگتن و کابل باید تمام اقدامات را متوقف کنند تا طالبان مجبور به توقف خشونت شوند. واشنگتن باید از روابط صمیمانه خود با اسلام‌آباد و ریاض استفاده کند تا این دو کشور تأثیرگذار بر طالبان، بالای این گروه فشار آورند.
کابل نیز باید بر پکن، مسکو و تهران فشار آورد تا همین کار را انجام دهند. تا زمانی که شورشیان به مهار خشونت توافق نکنند، واشنگتن باید تهدید به توقف خروج نیروها کند.
موافقت طالبان با تقاضای کاهش خشونت مطمئناً تنها چیزی است که اکنون مانع شروع مذاکرات است. زمان آن فرا رسیده که واشنگتن و کابل، این امر را عملی کنند.
