جنگ و بی‌خانمانی
اگر جامعه را به ساختمانی تعبیر کنیم، امنیت ستون اصلی و ضروری‌ست، اگر امنیت در جامعه نباشد، رشد اقتصادی و فرهنگی هم صورت نمی‌گیرد.
جامعه‌ای که ثبات امنیتی نداشته باشد، امکان هر نوع رخداد بدی نیز محتمل است؛ رخدادهایی که در جوامع مدرن حتی در میان کابوس‌های وحشتناک کودکان غربی نیز یافت نمی‌شود، اما مردم ما که با نا‌امنی و جنگ عادت کرده‌اند، در عالم بیداری بدترین اتفاق‌های ممکن را دیده‌اند و چشیده‌اند. از بس شمار این اتفاقات زیاد بوده است، مردمان اینجا به آن عادت کرده‌اند و جزیی از زندگی‌شان شده‌‌است.
جنگ وقتی رخ می‌دهد، هیچ تاثیر مثبتی ندارد و تاثیرات منفیش نیز این ویژگی‌ای را دارد که هیچ‌گاهی از ذهن کسانی که تجربه‌اش می‌کند، پاک نمی‌شود و جنگ‌زدگی جزيی از شخصیت‌شان محسوب می‌شود.
کشور ما که سالیان درازی، روی امنیت را ندیده است، آمارهای آوارگان‌اش نیز سال به سال افزایش می‌یابد.
امسال هم اداره بازرسی ویژه امریکا برای بازسازی افغانستان “موسوم به سیگار” اعلام کرده شمار افرادی که در سال ۲۰۱۶ میلادی مجبور به ترک خانه‌های خود شده‌اند و دیگر از آواره‌گان قلمداد می‌شوند، بیش از ۶۶۰ هزار نفر بوده است.
این نهاد نیز به نقل از دفتر هماهنگ‌کننده امور انسان‌دوستانه سازمان ملل نوشته که افزایش شمار آوارگان داخلی تا این حد”بی‌سابقه” بوده است.
“بی‌سابقه” بودن این آمار در کنار این که بخاطر ادامه درگیری بوده است، تراژدی بودن این داستان را مضاعف می‌کند.
این داستان سالیان سالی است که ادامه داشته و روندش نیز صعودی است. طبق همین آمار میزان افراد بی‌جا شده‌ی داخلی در سال ۲۰۱۶نسبت به سال ۲۰۱۵ چهل فی‌صد بیشتر شده است و شمار آواره‌گان داخلی در سال ۲۰۱۵ کمتر از ۵۰۰هزار نفر اعلام شده بود.
در حال حاضر که در اوایل سال ۲۰۱۷ به سر می‌بریم، سیگار( اداره بازرسی ویژه امریکا برای بازسازی افغانستان) افزوده که در سه ماه اول سال ۲۰۱۷ نیز بیش از ۲۵ هزار نفر در افغانستان آواره شده‌اند.
حسن واحدی- خبرگزاری دید
