روند صلح؛ طالبان به امارت می‌اندیشند، امریکا صادق نیست، کابل تخریب می‌کند
طالبان با حکومت مذاکره نمی‌کنند، به انتخابات باور ندارند و حکومت نیز صادق نیست که در این صورت «نظام جمهوریت» با خطر فروپاشی مواجه بوده و باید سیاسیون و نیروهای ملی هوشیارانه عمل کنند.
دو روز پیش مولوی عبدالسلام حنفی معاون دفتر سیاسی طالبان در قطر در مصاحبه‌ای با «الاماره» ضمن تاکید بر خروج کامل نیروهای خارجی از افغانستان، بار دیگر بر موضع طالبان مبنی بر عدم مذاکره با حکومت پافشاری نمود.
سهیل شاهین سخنگوی این گروه در دفتر قطر نیز در توییتی دیروز صبح(یکشنبه ۱۳اسد) گفت که اگر مذاکرات نهایی شود، با امریکایی‌ها توافق می‌شود و پس از آن زمینه برای مذاکرات با جهت‌های افغانی مساعد می‌شود.
آقاجان معتصم وزیر مالیه رژیم طالبانی و رییس کمیته سیاسی آنان شب گذشته در یک نشست تلویزیونی گفت که طالبان به انتخابات باور ندارند بلکه به انتخاب «امیر» از طریق شورا معتقد هستند.
او افزود که رای یک عالم و یک فاسق برابر نیست و در واقع این گروه بر «امارت اسلامی» در برابر جمهوریت تاکید دارند.
سید علی‌رضا محمودی رییس جریان سیاسی توافق ملی و تغییر نیز در یک مصاحبه با طلوع‌نیوز تصریح کرد که طالبان با شرایط امریکا مصالحه نمی‌کنند و لیستی که به عنوان اعضای هیئت مذاکره کننده از سوی حکومت، منتشر شده نمی‌تواند از منافع افغانستان مدرن در برابر طالبان دفاع کند.
دو شب پیش لیستی ۱۵ نفره منتشر شد و گفته می‌شود که این اشخاص اعضای تیم مذاکره کننده صلح دولت با گروه طالبان هستند.
چهار ضلع در روند صلح افغانستان عبارت است از ۱- حکومت افغانستان؛ ۲- گروه طالبان؛ ۳- سیاسیون افغانستان؛ ۴- امریکا.
سیاسیون، طالبان و امریکایی‌ها بارها با هم دیدار داشته و در میز گفت‌وگو حاضر شده‌اند، ولی حکومت تاکنون از این معادله بیرون مانده است. باید اذعان کرد که حکومت به عنوان یگانه نهاد مشروع در افغانستان واقعیتی است انکار ناپذیر، این ضلع مشروعیت بین‌المللی دارد، قوای مسلح در اختیار آن است و خود را نماینده افغانستان به صورت مشروع می‌داند.
اکنون با توجه به مسایل مطروحه، به نظر می‌رسد که روند صلح با این چالش همچنان مواجه است. تا این چالش حل نشود صلح پایدار ناممکن خواهد بود. مگر این که امریکا به رغم تبلیغ دمکراسی تن به کودتای غیر دمکراتیک بدهد.
امریکا نیز به عنوان یک ضلع مربع روند صلح، تاکنون صادقانه عمل نکرده است. از یک طرف دولت افغانستان را به رسمیت می‌شناسد و از جانب دیگر با مخالفان مسلح آن مذاکره می‌کند. بدون شک امریکا به دنبال خروج کامل از افغانستان نیست و چند پایگاه خود را در این کشور حفظ خواهد کرد، اما در بحبوحه انتخابات سال آینده، ترامپ در تلاش است که دست کم کاری کرده باشد.
حکومت نیز در روند صلح با مردم صادق نیست. اشرف غنی به دنبال حفظ قدرت برای پنج سال دیگر است و تاکنون کوشیده که روند صلح را به سود بقای خودش مصادره کند.
در این صورت سه مسئله مطرح است، طالبان با حکومت مذاکره نمی‌کنند، به انتخابات باور ندارند و حکومت نیز صادق نیست که در این صورت «نظام جمهوریت» با خطر فروپاشی مواجه بوده و باید سیاسیون و نیروهای ملی هوشیارانه عمل کنند.
اکنون که روشن شده طالبان به نظام جمهوری و انتخابات باور ندارند، باید امریکا برای مردم افغانستان توضیح دهد که روی کدام موارد با این گروه مذاکره کرده است.
باید روشن شود که طالبان با چه انگیزه و با چه برنامه‌ای به کابل می‌آیند و آیا این آمدن احیای «امارت اسلامی» است و قراین نیز چنین چیزی دیده می‌شود.
در وضعیت، حکومت باید بپذیرد که میدان دادن به نیروهای ملی سیاسی به معنی بیمه نظام جمهوری است و چند سال حفظ قدرت به ده‌ها سال بحران و فروپاشی نمی‌ارزد.
