رفتن او ناگهانی بود، اما به رای من به عنوان شاگرد و رفیق و برادر او، نام و یادش چراغی برای همیشه برای ملت خواهد بود که مرد چو جاوید گشت مردنش آسان کجاست؟!
آفتابا! همه ابریم گره خورده به هم — سر به دامان کدام عقدهگشا گریه کنیم؟
استاد سید مصطفی کاظمی شهید، یک انسان وارسته، یک فرمانده فروتن، یک مجاهد مردمی و یک سیاست‌مدار کلیدی در افغانستان جدید بود. کسی که توانسته بود مرزهای قومی را بشکند و از یک طرف، تکیه گاه مشترک همه اقوام و گنجینه مورد وثوق و اعتماد همه مردم شود و به همین خاطر هم جان عزیزش را نثار کرد. او مسیر و فرهنگ تازه‌ای گشوده بود که می‌توانست گفتمان ملی تازه‌ای را بسازد، از مجاهدین چهره‌ای تکنوکرات و صلح طلب و از سیاست، پل ارتباط و اعتماد همه اقوام را بسازد. دوره‌های کاری او در وزارت تجارت و بعد پارلمان افغانستان، هر روز باعث کوری چشم دشمنان وحدت ملی و یگانگی و رفاه کشور عزیز ما می‌شد. اینحانب که توفیق سال‌ها، رفاقت، همراهی و همدلی با آن شهید عزیز را داشتم و در آخرین سفر نیز هم پای او رفتم و بر شانه به خانه، وجود پرپرش را باز آوردم هنوز در بهت فقدان ناگهانی اوهستم به طوری که نمی‌توانم باورش کنم و از جانبی با خصایل و محبوبیت روزافزون او دربین اقوام مختلف و تلاش‌هایش برای وحدت ملی به صورت نزدیک باخبر بودم. فقدان او را هنوز ضایعه‌ای جبران ناپذیر می‌دانم اما ایمان دارم که راه او و روح او با ماست و مثل نامش روَشنی بخش دل و دیده هر وطن پرستی اَست. رفتن او ناگهان بود، اما به رای من به عنوان شاگرد و رفیق و برادر او، نام و یادش چراغی برای همیشه برای ملت خواهد بود که مرد چو جاوید گشت مردنش آسان کجاست؟!. یاد و نام و مقامش درخشان و راهش پر رهرو و متبرک باد.
