ترجمه و تلخیص: سیدطاهر مجاب – خبرگزاری دید
دو سال پس از سقوط کابل، ده‌ها هزار افغانستانی در بلاتکلیفی و سردرگمی و در انتظار دریافت ویزای امریکا هستند.
آسوشیتدپرس در مطلبی که در آستانه سالگرد ٢ سالگی تسلط طا-لبان بر افغانستان منتشر کرده می‌گوید که ده‌ها هزار افغانستانی در بلاتکلیفی مداوم و انتظار برای دریافت ویزا به سر می‌برند.
شکریه صدیقی می‌دانست که روزهای خوب و امن او سیر نزولی به خود گرفته است.
او به‌عنوان روزنامه‌نگاری که از حقوق زنان دفاع می‌کرد، از پناهگاه‌ها و خانه‌های امن بازدید می‌کرد تا با زنانی که از شوهران سواستفاده‌گر خود فرار کرده بودند، صحبت کند و زمانی که آن‌ها درخواست طلاق می‌کردند با آن‌ها به دادگاه می‌رفت.
از دیدگاه طا-لبان که زنان را از بیشتر مکان‌های عمومی، مشاغل و تحصیل منع کرده‌اند، این کار زنان غیراخلاقی بود.
بنابراین، وقتی طا-لبان در ماه اگست ۲۰۲۱ در حالی که ایالات متحده در حال خروج از این کشور بود، به زادگاه او یعنی هرات در غرب افغانستان حمله کردند. او و خانواده‌اش فرار کردند.
ابتدا سعی کردند سوار یکی از آخرین پروازها به امریکا از کابل خارج شوند. سپس سعی کردند به تاجیکستان بروند اما ویزا نداشتند.
سرانجام در اکتوبر ۲۰۲۱، پس از دو شب خواب و بیداری در بیرون از ایست بازرسی پاکستان در میان انبوه افغان‌هایی که از دست طا-لبان فرار کرده بودند، او و خانواده‌اش وارد این کشور همسایه شدند.
هدف؟ اسکان مجدد در ایالات متحده از طریق برنامه دولت امریکا برای کسانی بود که به دلیل همکاری با دولت جمهوریت، رسانه‌ها و آژانس‌های امدادی ایالات متحده در معرض خطر طا-لبان قرار دارند.
اما دو سال پس از خروج از افغانستان، صدیقی و ده‌ها هزار نفر دیگر همچنان در انتظار ویزا هستند.
در حالی که پیشرفت‌هایی حاصل شده است، اما روند رسیدگی به ویزای افغان‌ها برای رفتن به ایالات متحده بسیار به کندی پیش می‌رود. تاکنون تنها بخش کوچکی از افغان‌ها اسکان داده شده‌اند.
بسیاری از متقاضیانی که از افغانستان گریخته اند دیگر پس‌انداز خود را مصرف کرده‌اند و در تبعید و بلاتکلیفی زندگی می‌کنند.
آن‌ها نگرانند که امریکا با تمام وعده‌هایش، آن‌ها را فراموش کند.
صدیقی می‌پرسد: چه اتفاقی برای فرزندانم می‌افتد؟ چه اتفاقی برای من می‌افتد؟ هیچ‌کس نمی‌داند.
ایالات متحده طی دو دهه تهاجمش از سال ۲۰۰۱ به این سو در افغانستان، به کمک افغانستانی‌ها به دولت و ارتش ایالات متحده متکی بود.
خبرنگاران افغانستان در تعداد فزاینده رسانه‌ها کار کردند. افغان‌ها، اغلب زنانی که در مناطق دورافتاده کار می‌کردند، ستون فقرات برنامه‌های کمکی بودند که همه چیز از غذا گرفته تا تدریس خصوصی را فراهم می‌کردند.
از سال ۲۰۰۹ به این طرف، ایالات متحده یک برنامه ویزای مهاجرت ویژه را برای کمک به افغانستانی‌ها به کسانی مانند مترجمانی فراهم کرد که به طور مستقیم با دولت و ارتش ایالات متحده کار می‌کردند.
سپس، در روزهای رو به زوال حضور ایالات متحده در این کشور، دولت بایدن دو برنامه جدید برای پناهندگان ایجاد کرد و تعداد افغانستانی‌هایی را که می‌توانستند برای اسکان مجدد در ایالات متحده درخواست دهند، افزایش داد.
این ویزاها که با نام‌های P-1 و P-2 شناخته می‌شوند، برای امدادگران، روزنامه‌نگاران یا کسانی است که به طور مستقیم برای دولت ایالات متحده کار نمی‌کردند، اما به ترویج اهدافی مانند دموکراسی و یک رسانه مستقل کمک کردند که آن‌ها را با خطر طا-لبان روبرو کرد.
ویزاهای آن‌ها اکنون منقضی شده است و خانواده‌ها از ترک خانه شان وحشت دارند.
عبدالله یکی از این افراد می‌گوید: آینده کاملاً تاریک است. من از مردن نمی‌ترسم، فقط نگران آینده فرزندانم هستم.
