پس از امضای توافق؛ آیا جمهوریت حفظ خواهد شد

توافقنامه دردناکی بود، ولی امضا شد. ناگزیر باید به همین جا می‌رسیدیم. بار کجی را که حامد کرزی بر خرلنگ سیاست افغانستان بست و اشرف غنی به نوبت خود ساربان آن کاروان شوم شد، لابد باید به همین جایی می‌رسید که رسید.

توافقنامه دردناکی بود، ولی امضا شد. ناگزیر باید به همین جا می‌رسیدیم. بار کجی را که حامد کرزی بر خرلنگ سیاست افغانستان بست و اشرف غنی به نوبت خود ساربان آن کاروان شوم شد، لابد باید به همین جایی می‌رسید که رسید. همزمان با امضای موافقتنامه «آوردن صلح در افغانستان» میان ملابرادر و نمایندۀ امریکا در قطر، وزیر دفاع امریکا و دبیر کل ناتو همراه با رییس جمهور غنی مراسمی را در ارگ ریاست جمهوری افغانستان برگزار کردند. این مراسم و حضور سمبلیک این دو مقام ارشد غربی پیش از آن که فشاری بر طالبان باشد، عرض تسلیت و دلداری به داکتر غنی بود. چون در همان لحظه توافقی امضا می‌شد که آینده افغانستان را از دست غنی و شرکایش بیرون می‌کرد. در توافقنامه از «رژیم اسلامی بعد از توافق» سخن رفته بود که در نتیجه مذاکرات بین‌الافغانی باید شکل بگیرد(بخش سوم: بند ۳). و مذاکرات در ۱۰ مارچ؛ یعنی ده روز دیگر آغاز شود. این‌ها همه حکایت از یک آغاز نو دارد. دیگر در بر پایۀ قدیم نمی‌چرخد. اشرف غنی با انحصار قدرت ناسنجیده تنها انزوای خود را تشدید کرد. به دو طرف امریکا و طالب امتیاز بسیار داد، از خطوط قرمز خود بارها بی‌محابا عبور کرد، اما این‌ها هیچ یک دردی را دوا نکرد. نه به سود خودش تمام شد و نه فایده‌‌ای به مردم داشت. دیروز در حالی که وزیر دفاع امریکا و دبیر کل ناتو او را در ارگ سرگرم داشته بودند، ملابرادر و نماینده امریکا آینده افغانستان را به یک «رژیم اسلامی بعد از توافق» سپردند. لحظه دردناک و غم انگیزی بود. رییس جمهور، چونان عنکبوت پیچ خورده در تارهایی به نظر می‌رسید که خود به دور خویش از مدت‌ها پیش تنیده بود. به هرحال شد آنچه که شد و نباید می‌شد. اکنون چه باید کرد؟
اینک تمام تلاش‌ها باید متمرکز بر این «رژیم اسلامی» بعد از توافق باشد. خواهی نخواهی در آستانه تشکیل دولت موقت ایستاده‌ایم. چند سال پیش که طالبان پرچم خود را به نام «امارت اسلامی» در دوحه بالا برد، با اعتراض کرزی تا حدود یک سال تماس رسمی با این گروه فعال نشد. اما اینک در «توافقنامه آوردن صلح»، امریکا همزمان که می‌گوید امارت اسلامی را به رسمیت نمی‌شناسد، از طالبان می‌خواهد که به مخالفین امنیت و منافع امریکا ویزه و پاسپورت ندهد. یعنی عملاً آنان را به مقام دولت می‌نشاند. این بدان معنا است که تغییرات بزرگ و لابد دردناکی در راه است. با «رژیم اسلامی بعد از توافق» مسئولانه برخورد کنیم. این اداره باید از افراد بی‌طرف، سالم و پاکیزه از فسادهای سیاسی و اقتصادی شکل بگیرد. در راس آن باید شخص خوشنام و موجه باشد. فرصت نیست. از جمهوریت هم می‌توان در ضمن یک همچو ادارۀ که در حکم «حکومت آشتی ملی» است، دفاع کرد. بدون فوت وقت باید بحث روی پلاتفورم اداره بعد از توافق شروع شود و روی یک شخصیت مرضی‌الاطراف، توافق دست کم نسبی صورت گیرد.